Dünya yeni yaratılmıştı. Karadan sular halen çekilmeye devam ediyordu, o yüzden her yer yumuşak çamur ve balçıkla kaplıydı. Tanrı Ukulunkulu ilk olarak bukalemunu yarattı. Bukalemunun bu çamurlu toprakta batmadan yaşayabilmesi için önce yavaş ve neredeyse tembel denecek kadar ağır ağır yürümeyi öğrenmesi gerekiyordu. O da öğrendi.

Ukulunkulu daha sonra insanı yarattı. Ve bukalemuna insana iletmesi için bir mesaj emanet etti. Dedi ki: “İnsanoğluna tez git de ki, onlar ölümsüzdür. Sonsuza kadar yaşayacaklardır.” Bukalemun haberi alıp yola çıktı. Fakat o kadar sarsak, o kadar oyalanarak yürüdü ki, Tanrı Ukulunluku”nun canı sıkıldı ve çok kızdı.

“Hay ben senin taşıyacağın habere de , yürümene de…” deyip o kızgınlıkla kertenkeleyi yarattı. Ona başka bir mesaj emanet etti. “İnsanoğlu ölümsüz değildir. Her insan günün birinde ölecektir.” dedi. Ve kertenkele, savsak bukalemundan daha hızlı olduğu için insanoğluna ilk ulaşan oldu. Ve insanlar ölümlü olarak yaşadılar (bizim ne suçumuz varsa anasını satayım!).