Damsel filmi tam olarak o çok da bilmediğimiz hatta görmek dahi istemediğimiz içimizdeki ejderhalar ve onların saklandıkları karanlık mağaralarla ilgili.

Mağaralar Ana Tanrıça demektir. Mağara Ana Tanrıça’nın rahmidir. Mağara’dan çıkış -çıkabilirsek- erginlenmedir, inisiyasyondur ve yeniden doğuştur. Ama bu yeniden doğuşun bedeli ağırdır. O yüzden bu mağaraları ejderhalar korur. Yeniden doğmaya cesaret edemeyenleri, korkanları bir lokmada yutar bu ejderhalar.

-Bundan sonrası spoiler-

Damsel’de ejderhaya kurban edilmek üzere mağaraya atılan Elodie’nin oradan kurtuluşunu izliyoruz. Ölümle yüzyüze gelmek, ihanet, çaresizlik, yalnızlık. Bir tüm bunlara atıldığı mağaraya onun gibi daha önceleri atılan yüzlerce kadın ve onların dolaşan hayaletleri ekleniyor.

Elodie vazgeçmiyor, vazgeçmemesi için gücü de annesinden buluyor. Yani içindeki bilge dişiyle iletişime geçiyor. Ejderha ise tüm bu korkularının ve karanlığının vücut bulmuş hali.

Filmin esas noktası bence bundan sonra başlıyor. Beklediğimiz üzere Elodie ejderhayı öldürmüyor.

• Önce ona karşı ERİL bir savaş veriyor: kılıç ve ateş.
• Ama sonrasında DİŞİL bir yolla iyileştiriyor: Sudan gelen şifa.

Yani korkularıyla yüzleşip onları alt etmiyor ya da hiçe saymıyor. Korkularını da ardına alıp güçlenmiş bir şekilde mağaradan çıkıyor.

☀️Tıpkı Güç kartının bize anlattığı gibi: “Ey maddenin içindeki karanlık, seni görüyorum ve sana saygı duyuyorum.” diyor.

🌙Ve de Ay Kartı gibi: “En çok korktuğum benim en kalın zırhım olacaktır.” diyor.